Floran Polano

“Ik keek terug op de momenten in mijn leven dat ik te maken had met verlies. Toen ik zes was, stierf mijn grootvader. Ik realiseerde me hoe snel je iemand kunt verliezen en dan verder moet in onze cultuur. Dus voor mijn jurk wilde ik, in zekere zin, protesteren tegen die gewoonte. Ik keek naar de Torojanen in Indonesië, die in zekere zin nooit afscheid nemen van hun dierbaren. Als een geliefde dood is, houden ze hem in de buurt. Ze houden hen in huis, soms meer dan 20 jaar na de mummificatie, en ze praten met hen. Ze kleden ze, voeden ze, en zelfs na hun dood graven ze hen af en toe op. Allemaal om nooit iemand echt te verliezen. In mijn jurk wilde ik de huiden van deze gemummificeerde lichamen op een poëtische manier imiteren.”